Melkkorstjes zijn een zeer vaak voorkomende aandoening bij zuigelingen. Ze zijn gelukkig niet ernstig en verdwijnen mettertijd vanzelf of met behulp van specifieke verzorgingen.
Samenvatting
Ook al is het een onschadelijke aandoening, ouders vragen zich af wat melkkorstjes zijn. Ze willen er alles over weten, want ze vormen voor hen toch een bron van bezorgdheid.
Wat we in de volksmond “ melkkorsten ” noemen, verwijst eigenlijk naar een gematigde vorm van seborroïsche dermatitis (of seborroïsch eczeem) bij zuigelingen. Dit is een ophoping van dode huidcellen op het oppervlak van de hoofdhuid. Melkkorsten kunnen worden vergeleken met schilfertjes bij volwassenen.
Tot welke leeftijd verschijnen melkkorstjes? Het is een veel voorkomende aandoening bij de allerkleinsten. Melkkorsten kunnen heel vroeg verschijnen, vanaf de eerste levensweken, en blijven enkele dagen tot enkele maanden aanwezig om volledig te verdwijnen op de leeftijd van twee of drie jaar zonder sporen na te laten.
De precieze oorzaak van deze ziekte is nog niet gekend. We weten wel dat ze, ondanks de naam die aan deze aandoening gegeven wordt, geen enkel verband houdt met de voeding van het kleintje. Het heeft dus geen zin om het kind andere melk te geven.
Ook al zijn de oorzaken van melkkorsten tot op heden nog onbekend, toch is het mechanisme van de vorming van de korsten goed vastgesteld. De aandoening is in feite te wijten aan een overmatige talgafscheiding die dode cellen op het huidoppervlak vasthoudt totdat het dikke witte of geelachtige korsten worden.
Deze plaques blijven zeer goed vastgehecht op de huid. Ze verspreiden zich over de huidzones die rijk zijn aan talgklieren, zoals de hoofdhuid.
Wanneer er weinig laesies zijn, is het mogelijk om, door middel van eenvoudige hygiënemaatregelen zoals het gebruik van een zachte zeepvrije shampoo en een borstel met zijde borstelharen, deze korsten te verwijderen.
Wanneer de melkkorsten bij de baby echter dik en talrijk zijn, wordt aanbevolen om voor het badje een vette substantie of een behandeling aan te brengen om de schilfers gemakkelijker te verwijderen.
Na meerdere behandelingsdagen komen de melkkorsten geleidelijk aan los van de huid. Het kan zijn dat er enkele haren mee uitvallen. Zodra de korsten uitgevallen zijn, kan het dat ze plaats maken voor rode vlekken en vervolgens voor lichtere vlekken op de huid. Deze krijgen vanzelf een gezonde huidskleur na enkele weken en het haar groeit ook normaal terug.
In de meeste gevallen komen melkkorsten enkel voor in het haar. De melkkorsten tasten de hoofdhuid aan en blijven aan het haar plakken. Ze worden gekenmerkt door vette, witte of gele korsten op de plaques die op de hoofdhuid vastzitten. Deze plaques kunnen door roodheid omringd zijn. Ze uiten zich meestal aan de bovenkant van de kruin, ter hoogte van de fontanel (dit is de plaats op de kruin waar alle schedelbeenderen samenkomen) en verspreiden zich vervolgens over de hele hoofdhuid. Soms verschijnen de melkkorsten in de wenkbrauwen, of op het gezicht.
Voor ouders zijn ze vaak een bron van ongerustheid en bezorgdheid, maar ze bezorgen het kind geen jeuk of andere hinder, ze zijn gewoonweg niet esthetisch.
In zeldzame gevallen kunnen melkkorsten zich over het hele lichaam verspreiden, dan spreken we van de ziekte van Leiner-Moussous.
Bij volwassenen spreekt men niet van melkkorsten, maar van seborroïsche dermatitis ofwel seborroïsch eczeem. Melkkorsten zijn echt specifiek voor jonge kinderen. Seborroïsche dermatitis is een huidziekte die vooral volwassenen treft. De symptomen liggen erg dicht bij die van melkkorsten, daarom spreken we soms ten onrechte van melkkorsten bij volwassenen.
Deze ziekte treft bij volwassenen de hoofdhuid en in twee derde van de gevallen ook het gezicht. De behandeling bestaat uit een antischimmelbehandeling om de ontwikkeling van de gist die de ziekte veroorzaakt, te bestrijden.